Wednesday, May 17, 2006
Gracias a la Vida (Dankas mi la vivon) (oir: clik)
(Violeta Parra)Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me dio dos luceros, que cuando los abro
perfecto distingo lo negro del blanco,
y en el alto cielo su fondo estrellado
y en las multitudes al hombre que yo amo.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el oído que en todo su ancho
graba noche y día grillos y canarios;
martillos, turbinas, ladridos, chubascos,
y la voz tan tierna de mi bien amado.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado el sonido y el abecedario,
con él las palabras que pienso y declaro,
madre, amigo, hermano y luz alumbrando
la ruta del alma del que estoy amando.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la marcha de mis pies cansados,
con ellos anduve ciudades y charcos,
playas y desiertos, montañas y llanos
y la casa tuya, tu calle y tu patio.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me dio el corazón que agita su marco
cuando miro el fruto del cerebro humano,
cuando miro al bueno tan lejos del malo,
cuando miro el fondo de tus ojos claros.
Gracias a la vida que me ha dado tanto.
Me ha dado la risa y me ha dado el llanto.
Así yo distingo dicha de quebranto,
los dos materiales que forman mi canto
y el canto de ustedes que es el mismo canto
y el canto de todos que es mi propio canto.
Gracias a la vida que me ha dado tanto…
______________________
“DANKAS MI LA VIVON”
Dankas mi la vivon multon al mi donis
ghi donis du lumojn ilin malfermante,
mi klare distingas nigran disde blanka,
kaj che la chielo ghian stelan fonon,
kaj che l’ homamasoj mian koramanton.
Dankas mi la vivon multon al mi donis,
donis audosenton kiu tutamplekse,
tagnokte registras grilojn, kanariojn,
martelojn, turbinojn, bojhojn, kaj pluvegojn,
kaj la mildan vochon de la koramanto.
Dankas mi la vivon multon al mi donis,
donis al mi sonon kaj la literaron,
mi per ghi la vortojn pensas kaj deklaras,
frat’, amik’, patrino, kaj lum’ lumiganta
la vojon animan de la koramanto.
Dankas mi la vivon multon al mi donis
donis al mi iron de l’ lacaj piedoj,
per ili trairis mi urbojn kaj marchojn,
plaghojn kaj dezertojn, ebenojn, montarojn,
kaj la domon vian, kaj korton kaj straton.
Dankas mi la vivon multon al mi donis,
donis al mi koron kiu skuighadas,
se mi vidas frukton de la cerbo homa,
se mi vidas bonan diste de la malbona,
de l’ okuloj viaj helaj vidas fundon.
Dankas mi la vivon multon al mi donis,
donis al mi ridon, donis al mi ploron.
Mi distingas tiel ghojon kaj doloron,
la du materialoj formas mian kanton
kaj la kanton vian jen la sama kanto,
kaj la kant’ de chiuj mia propra kanto.
Dankas mi la vivon multon al mi donis…
(elhispanigis: Magistro Eugo)
